ROZDZIAŁ 11.

            Świt. Czas, kiedy ciemność oraz chłód zostają odegnane przez światło niosące obietnicę ciepła, a z nim ukojenie.

            Wpatrując się w coraz bardziej jaśniejące za oknem niebo, nie mogłam opędzić się od uczucia ciężkości i znużenia. Byłam zmęczona, ale nie dlatego, że niemal całą noc przegadałam z Konradem. Byłam zmęczona samą sobą. Ciągłym przeświadczeniem, że wszystko waliło mi się w dłoniach. Żyłam w letargu – przykrym śnie, gdzie każdy koszmar mógł się ziścić. Ciągle mnie coś krzywdziło, wciąż się o coś bałam. Tylko dlaczego nie potrafiłam się obudzić? Czy ja w ogóle tego chciałam? Może powinnam spróbować?

            Ciepło wydawało się takie kojące. Było bliżej niż na wyciągnięcie ręki.

            Niedzielne poranki zawsze są takie same. Spokojne, ciche, leniwe z pustymi ulicami.

W takie dni, jak ten, gdy to pierwsze majowe słońce nie szczędziło swojego ciepła, ulica zdawała się być wyjęta z szablonowego serialu. Rozświergotane ptaki siedziały na płotach, zabawiając mnie i Konrada piosenką. Pachniały kwiaty, a delikatny wietrzyk niósł drobinki kurzu.

Dochodziła ósma, a my zamiast spać, leniwie pokonywaliśmy kolejne metry dzielące mnie od domu ciotki. Wiedziałam, ż konfrontacja z Anną była nieunikniona, ale mimo to, każdy kolejny krok stawiałam z coraz większym ociąganiem oraz ciążącym na barkach poczuciem winy, że zachowałam się jak niewdzięczna gówniara.

Przystanęłam na środku chodnika nieopodal bramy z nazwiskiem A. Kalinowska na skrzynce pocztowej. Przypatrywałam się oknom, mając dziwne przeczucie, że Anna siedziała w jednym z nich  i wyczekiwała mojego powrotu.

– Nie spieszy ci się – zauważył Konrad, który miłosiernie zaproponował, że mnie odprowadzi.

– A tobie by się spieszyło? – burknęłam pod nosem, wpychając dłonie do kieszeni bluzy.

Z frustracją kopnęłam kamyk, a ten potoczył się pod samochód zaparkowany przy krawężniku.

– Zepnij pośladki i wracaj do domu. Pewnie Anna z nerwów rwie sobie włosy z głowy – powiedział, wskazując podbródkiem na okno od salonu.

Też to zauważyłam. Ktoś przemknął za szybą, wprawiając w ruch białą firankę z kwiecistym wzorem. Tak, jak myślałam: Anna niczym harpia patrolowała okolicę, wyczekując ofiary.

– Skoro nas widziała to wie, że jestem cała i zdrowa – odparłam, odwracając się tyłem do domu.

Uśmiechnęłam się do Konrada z przekąsem. Ten tylko przeczesał dłonią włosy z zażenowaniem malującym się na twarzy.

– Co? – spytałam, nie wiedząc, jak zinterpretować jego zachowanie.

– Nie jestem pewien, czy to samo będę mógł powiedzieć o sobie, gdy twoja ciotka ze mną skończy – odpowiedział, patrząc mi znacząco w oczy.

Poczułam, że się zarumieniłam zawstydzona, gdy pojęłam sens słów chłopaka.

– Chyba nie sądzisz, że ona mogłaby pomyśleć, że ty… i ja… wiesz… – mamrotałam, maltretując trawę wyrastającą z chodnikowej szczeliny.

– Nie? – Zaśmiał się gardłowo, przyjemnie dla ucha. – A ty, co byś sobie pomyślała, gdyby twoja małoletnia podopieczna zniknęła na noc, a rano została odprowadzona przez osobnika płci przeciwnej pod same drzwi? – Zironizował, a ja dałam mu kuksańca w bok. – Sam bym tak pomyślał! – bronił się.

Spojrzałam na niego sod byka.

Stał wyluzowany, jak zawsze z uśmiechem na ustach.

– Idę na rozstrzelanie – rzekłam, zwracając twarz w kierunku domu. – Nie przychodź na pogrzeb – dodałam, siląc się na czarny humor.

– Będzie dobrze – stwierdził, starając się dodać mi otuchy, po czym przygarnął do siebie, zakleszczając w ramionach.

– Hmm… Konrad? – wydukałam w jego czarny sweter. – Jeżeli Anna naprawdę sądzi, że się… no, to tuląc mnie, nie poprawiasz swojej sytuacji.

– Masz rację. – Odskoczył ode mnie z udawanym strachem.

Jego ciemne oczy, które czasami kojarzyły mi się z oczami demona, lśniły niczym kamienie onyksu. Przypatrywał mi się z niespotykaną dotąd intensywnością. Spuściłam wzrok, zaniepokojona tym spojrzeniem.

– Dzięki za nocleg – burknęłam bardziej do swoich znoszonych trampków niż do niego.

– Nie ma sprawy – odparł, podchodząc do mnie. Cmoknął moje czoło, po czym obrócił się na pięcie. – Widzimy się w szkole! – zawołał jeszcze, nie odwracając się.

Stałam tak przez chwilę, patrząc to na niego, to na dom Anny. W końcu z duszą na ramieniu otworzyłam bramę.

Gdy tylko zamknęłam za sobą drzwi, usłyszałam prawdziwie harpi wrzask:

– Marsz na górę!

Ostry ton głosu Anny, niosący się po całym domu, sprawił, że stanęłam niczym wryta. Nie chcąc się jeszcze bardziej narażać, jak najszybciej potrafiłam, pokonałam schody i pognałam do swojego azylu.

_____

            – Nieprzespana noc? – zagaiła Anna pomiędzy kolejnymi kęsami bułki.

            Spojrzałam na ciotkę znad śniadania i głośno przełknęłam przeżuwane przeze mnie szparagi. Choćbym nie wiadomo, jak się starała za nic nie potrafiłam ukryć sińców pod oczami oraz przekrwionych białek.

            Wiedziałam, że Anna chciała dobrze, że się starała, ale nie mogła niczego zdziałać dopóki sama bym jej o to nie poprosiła.

            Po ostrej kłótni sprzed dwóch dni, gdy to nie wróciłam do domu na noc nie było już śladu. Obie nakrzyczałyśmy na siebie, rzucając coraz to bardziej absurdalnymi argumentami, a jak ich zabrakło – o dziwo – pokornie pochyliłam głowę i przeprosiłam za swoje zachowanie. Malujący się na twarzy Anny szok był nie do opisania. Tak jakbym była totalnie zdemoralizowaną dziewczyną, dla której nie było już ratunku, a mimo to potrafiła wydusić z siebie szczere przeprosiny. A ja tylko nie wróciłam na jedną noc do domu.

            Zerknęłam ukradkiem na ciotkę. Ta przypatrywała mi się uważnie, jakby czekała aż coś powiem. Szukając ratunku przed rozmową spojrzałam na zegarek. Na moje nieszczęście lekcje zaczynałam za ponad godzinę.

            – Klaro, nie chcę na ciebie naciskać – podjęła Anna.

            – Ale to robisz. Właśnie teraz – przerwałam jej, starając się zachować dobroduszny ton.

            – Po prostu nie wiem, co mam już robić – przyznała się z rezygnacją w głosie. – Nigdy nie miałam do czynienia z dorastającą dziewczyną, której runął cały świat. Pomóż mi w tym trochę, bo zaczynam, się gubić co jest buntem, a co próbą radzenia sobie ze stratą…

            Oparłam się wygodniej w fotelu i patrzyłam na nią uważnie.

            – Anno… – zaczęłam niepewnie, a zainteresowanie, bijące z jej sarnich oczu dodał mi śmiałości. – Czemu jesteś sama? – padło z moich ust.

            To nie tak, że byłam bezczelna… no, może trochę… jednak musiałam to wiedzieć. Skoro ciotka chciała abym się jej zwierzała, abym wraz z nią starała się stworzyć jakąkolwiek, działającą relację między nami, to i ona musiała pokazać mi siebie. Tą prawdziwą, nie wyidealizowaną bizneswoman, rekina komputerowego, pnącego się po szczeblach korporacyjnej drabiny.

            Nie spodziewała się tego, ale w końcu musiało dojść do tej rozmowy, prawda? Nie mogłam przecież cały czas udawać, że niczego nie widziałam, że nigdy nie trafiłam na tamto nieszczęsne pudło. Spodziewałam się najrozmaitszych reakcji – od płaczu po wybuch gniewu. Nie wiedziałam, co myśleć, zauważając cień uśmiechu na jej twarzy.

            – Życie jest nie przewidywalne i skomplikowane – powiedziała niepewnie. – Sama wiesz o tym najlepiej. – Pokiwałam głową. – Nie zawsze była sama.

Czułam, że to będzie coś więcej niż zwykła odpowiedź. Pomyślałam, że może w końcu uda mi się zrozumieć pewne rzeczy.

– Na studiach poznałam kogoś. Był przystojny, inteligentny, z życia czerpał całymi garściami. Zupełnie jak ja – mówiła cichym, sentymentalnym głosem. – Szybko przypadliśmy sobie do gustu, a jeszcze szybciej się pokochaliśmy. Byliśmy tylko my i cały świat, stojący przed nami otworem. Gdy tylko nadarzyła się okazja, zamieszkaliśmy razem. Przeniosłam się na stałe tu, do Wrocławia – zawiesiła głos i wzięła wdech, jakby starała się uspokoić zszargane nerwy. Drżącą dłonią zaczesała kosmyk kasztanowych włosów za ucho. – Nie próżnowaliśmy.. Nie… nie widzieliśmy takiej potrzeby, w końcu wszystko układało się po naszej myśli. Oboje kończyliśmy studia, przyszłość wydawała się idealna. Pewnego razu wyjechaliśmy na wycieczkę. Zawsze chciałam zwiedzić Włochy, a on sprawił, że moje marzenie się ziściło. Gdy zbliżał się termin wyjazdu, zauważyłam, że spóźnia mi się okres, więc pobiegłam do ginekologa na badania, a moje przypuszczenia się potwierdziły. W końcu wyjechaliśmy. Chciałam zrobić mu niespodziankę, jednak on mnie uprzedził, oświadczając się. – Słuchałam, jak zaczarowana. Obserwowałam emocje malujące się na twarzy Anny, a serce miażdżyła bezlitosna pięść smutku. – Gdy zobaczyłam pierścionek, przyznałam się do ciąży. Oboje oniemieliśmy… Boże… – szepnęła, ocierając palcami oczy. – Byliśmy tacy szczęśliwi, ale nie trwało to długo. Straciłam dziecko, wpadłam w depresję i nawet on nie potrafił mnie uratować. Zaraz po opuszczeniu szpitala zapisałam się na studia drugiego stopnia, dodatkowo podjęłam się pracy. Zatraciłam się w tym wszystkim do tego stopnia, że nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęłam wracać do pustego domu – mówiła, pociągając czerwonym nosem. – Wyobrażasz to sobie? Nie zauważyć tego, że ktoś, kto był dla ciebie całym światem, zniknął? Przeoczyć moment rozstania? – Zaśmiała się histerycznie. – Byłam otępiała z żalu, rozpaczy. Nie spałam, nie jadłam, egzystowałam jak robot. – Spuściłam głowę, bo zabrzmiało to znajomo. – W końcu doszło do tego, że odcięłam się od rodziny, bo nie mogłam na ciebie patrzeć. – Załkała, a ja rozszerzyłam oczy ze zdumienia. – Byłaś wszystkim, czego ja nie miałam. Nienawidziłam brata. Ktoś go kochał i sam był kochany. Zazdrościłam mu. Domu, rodziny, dziecka. Tak cholernie mu zazdrościłam.

            Zamrugałam oczami i poczułam wilgoć na policzkach. Płakałam, tak jak Anna. W końcu coś poczułam do tej kobiety. Ona straciła o wiele więcej niż ja. Współczułam jej. Rozumiałam ją i cierpiałam razem z nią.

            – Lata mijały, a mój chłód nie osłabł. Ukończyłam studia, podjęłam się obecnej pracy, zaczęłam zarabiać więcej niż potrzebowałam. Upychałam w domu c nowe meble, starając się zagospodarować panującą w nim pustkę i w momencie, gdy niemal zapomniałam, czym jest rodzina, zadzwonił telefon… Straciłam brata, pomyślałam, że w końcu się uwolniłam. Byłam sama, tak jak skrupulatnie do tego dążyłam. – Skuliłam się w sobie. Nie sądziłam, że dalsza część historii będzie dotyczyć bezpośrednio mnie. – Prawnik powiedział, że nie masz dokąd iść. Przypomniałam sobie ciebie. Miniaturkę mojego starszego braciszka, tylko że w słodszej i bardziej rozkosznej wersji. Coś mi podpowiadało, że w końcu nadszedł czas, by odkupić swoje winy i się zmienić. Zmienić swoje oraz twoje życie, bo nie oszukujmy się, Klaro, obie potrzebujemy siebie bardziej, niż chcemy to przed sobą przyznać. Zostałyśmy same i mamy tylko siebie.

            Pociągnęłam nosem, czując, jak nieprzyjemna wydzielina spłynęła mi po gardle.

            – Przepraszam, że… – zaczęłam, szlochając.

            – Nie, Klaro – załkała piskliwie Anna. – To ja przepraszam – powiedziała, wstając.

            Podeszła do mnie i pogłaskała mnie po włosach – tak samo kasztanowych jak jej.

– Umyj twarz, wyglądasz jak kocmołuch – dodała, ocierając twarz i poszła do kuchni, a w domu rozbrzmiał dzwonek do drzwi.

            O tej godzinie tylko jedna osoba pojawiała się na naszym progu.

            Pchana niewidzialną siłą pobiegłam do przedpokoju, by otworzyć. Jak tylko zobaczyłam te niebieskie oczy, rzuciłam się przybyszowi na kark, wtulając się w zagłębienie szyi.

            – Klaro… wszystko ok? – spytał niepewnie Kamil, nawet mnie nie dotykając.

            Nie był wylewny w uczuciach.

            – Teraz już tak – odpowiedziałam, zniekształconym przez materiał głosem.

_____

            – …myślałem bardziej nad przyszłym tygodniem – mówił Kamil, tłumacząc coś Konradowi, który słuchając go, napychał sobie usta jedzeniem.

            Uniosłam brwi, widząc to, co wyczyniał oraz jego nadymające się policzki. Wzdrygnęłam się i powróciłam do maltretowania resztek mojego obiadu.

            – Nooo taaa… – odparł Walczak, teatralnie uderzając się w czoło. – Telas w piątek maf tego lekafa.

            Lekarza? Nic o tym nie wiedziałam.

Podniosłam wzrok na rozmawiających chłopaków. Kamil od razu wyczuł, że zaczęłam się przyglądać. Jego oczy pochwyciły moje spojrzenie. Z jednej strony wydawał się mnie niemo prosić, bym nie wcinała się w ich dyskusję, a z drugiej mnie prześwietlał. W końcu nigdy nie rzuciłam mu się na szyję, gdy po mnie przychodził w drodze do szkoły, co samo w  sobie było dziwne, bo mieszkał bliżej liceum niż ja, czy Konrad. Jednak nie pytałam, dlaczego to robił. Jeśli by chciał sam by mi o tym powiedział.

To samo tyczyło się mnie. Już o nic nie pytał, bo wiedział, że sobie tego nie życzyłam. Dzisiaj tez nie zrobił wyjątku i nie zapytał, ale ja mimo to opowiedziałam wszystko, co powiedziała mi Anna. Musiałam to z siebie wyrzucić.

– To tez jest głupie – odpowiedział Konradowi Kamil, odwracając ode mnie spojrzenie.

Podziwiałem jego podzielność uwagi. Ja do tej pory nie miałam pojęcia o czym gadali. Mogłam drogą dedukcji stwierdzić, ze pewnie miało to związek z Deusem i jego prośba o rewanż, no i z Kamilem.

Podparłam brodę o dłoń, zerkając na parę zimnych frytek i resztki surówki. Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego Kamil był taki skryty, gdy chodziło o jego stan zdrowia. Przecież zdawał sobie sprawę z tego, że również się martwiłam, że też chciałabym wiedzieć, czy się mu polepszyło, czy pogorszyło. Nie tylko Konradowi na tym zależało.

Z westchnieniem odsunęłam od siebie talerz i wstałam z miejsca.

Konrad, z uroczym wąsem z ketchupu, spojrzał na mnie niczym zbity pies.

– Już idziesz? Jeszcze jest przerwa.

– W przeciwieństwie do was, ja ze stołówki korzystam po to, by zjeść obiad – odparłam, ukrywając prawdziwy powód.

Nie należałam do narzucających się osób, a skoro Kamil nic mi nie wspominał o badaniach, to nie będę tu siedzieć tylko po to, by podsłuchiwać.

Kamil to wiedział. Patrzył na mnie z wyrazem twarzy mówiącym „czyżby?”. Uśmiechnęłam się do niego porozumiewawczo.

– I tak chcę jeszcze skorzystać z sali informatycznej – zmyśliłam. – Ten projekt…

– Tak, tak… Nie interesuje mnie to, dopóki to nie moje zadanie domowe – odparł Walczak, zanosząc się śmiechem.

Pokręciłam głową, a Kamil potarł czoło palcami.

– Chodzimy do jednej klasy, głąbie – powiedział głośno to, co mi chodziło po głowie.

Mina Konrada, gdy uświadomił sobie swój błąd była bezcenna. Chichocząc pod nosem wyszłam ze stołówki. Przeszłam przez parter, zastanawiając się, ja spożytkować pozostałe dziesięć minut przerwy. Pomyślałam, że pomysł z dopieszczeniem projektu nie był głupi. Zaczęłam już przeszukiwać torbę w poszukiwaniu płyty, gdy usłyszałam tak bardzo znienawidzony głos.

– Klaro! Moje oczy zawsze się radują, gdy cię widzą.

Zacisnęłam dłonie w pięści i, powoli się obracając za siebie, uśmiechnęłam się najjadowiciej, jak tylko potrafiłam. Widać Deus miał poważne problemy z odczytywaniem ludzkich emocji, bo na mój wyraz twarzy szeroko rozłożył ramiona z zamiarem przytulenia mnie.

Odruchowo cofnęłam się trzy kroki w tył, ale jakim byłabym człowiekiem, gdyby mój pech choć na chwilę mnie opuścił. I tak oto wpadłam na kogoś, a ten ktoś, kogo w duchu przyrzekłam odnaleźć i zgładzić, pchnął mnie prosto w objęcia Deusa.

– Wiedziałem, że mnie lubisz – powiedział radośnie.

– Lubiłabym bardziej, gdybyś nie istniał lub chociaż nie zauważał, że ja istnieję – warknęłam, odpychając go od siebie.

– Gdzie twoi chłopcy? – spytał mało sympatycznym głosem, zupełnie jakby coś insynuował. – Myślałem, że jesteście nierozłączni.

– Boli, prawda?

– Co?

– Ten robal zwany zazdrością, który wyżera ci flaki – powiedziałam, posyłając mu promienisty uśmiech.

– Och, Klaro, nie bądź taka. I tak wiem, że w końcu mi ulegniesz.

– I tego się boję – prychnęłam.

– Bo, co? Bo się zakochasz?

– Nie, bo możesz do tego użyć chloroformu – sarknęłam, po czym obróciłam się na pięcie i ruszyłam przed siebie.

Tak jak myślałam, Amadeusz nie miał zamiaru się poddać. Od razu nie dogonił i zrównał krok. Jedyne za co w duchu dziękowałam nieistniejącym materiom zwanym przez ludzi bogami, że Deus był straszy i nie musiałam z nim chodzić do klasy.

– Zrobisz coś dla mnie? – spytałam, wpadając na, według mnie, genialny pomysł.

Amadeusz jeszcze bardziej obrósł w piórka, szczerząc zęby w uroczym, ale irytującym do granic możliwości uśmiechu.

– Co tylko zechcesz – odparł niby szarmancko.

Skocz pod pociąg!

– Jeśli się z tobą umówię to dasz mi spokój? –  spytałam, stając pod klasą matematyczną, w której po przerwie miałam mieć lekcje.

Deus zamrugał kilkakrotnie, rozważając moją propozycję.

– Rozwiń tę myśl – poprosił łagodnym tonem głosu.

– Umówię się z tobą, ba, nawet spędzę z tobą całą sobotę, jeśli po tej rzekomej randce nie będziesz mnie już męczył swoją osobą. A to oznacza zero wymuszanych na mnie przytulań, całusów, słodzenia mi i wychwalania mojego nieistniejącego piękna – powiedziałam dobitnie.

– Ale rozmawiać od czasu do czasu będziemy?

– Tylko jeśli będziemy do tego zmuszeni, co nie nastąpi nigdy – dodałam.

– Okej, ale też mam warunek – zdziwiona uniosłam brwi – podczas randki masz być szczera. Nie taka jak teraz, bo czuję, że to nie jesteś prawdziwa ty. A po randce mi powiedz, czy ci się podobało, ale szczerze.

– Na serio aż tak ci zależy? Do cholery jasnej, Deus, możesz mieć każdą pannę w tej szkole.

– Mogę – przyznał bez owijania w bawełnę. – Ale ty jesteś inna. Jeszcze tego nie widzisz?

– Nie wiem o czym mówisz – odparłam, krzyżując ręce.

– To zacznij nie tylko patrzeć, ale i widzieć – powiedział, nachylając się nade mną i z zaskoczenia pocałował w usta, po czym odszedł niemal raźnie podskakując. – O, cześć, Konrad – doszedł mnie jego głos, a potem nadszedł grom.

– Co to do cholery było?!

Konrad, zawsze miły i potulny, był wściekły.

Na mnie.

Za Deusa.

_________________________________________

Nie mogłam dać Wam dłużej czekać. Tyle czasu to zdecydowanie za dużo.

Błagam, jeśli jeszcze ktokolwiek tu zagląda, dajcie znać o swoje obecności.

Mam nadzieję, ze ktoś został.

Pozdrawiam, P.