ROZDZIAŁ 4.

Siedziałam na ławce przy boisku. Wpatrzone we mnie dwie pary oczu strasznie mnie krępowały. Czułam się jak jakiś rzadki eksponat wystawiony w muzeum. Brakowało tylko kuloodpornej gabloty i czerwonych, grubych sznurów robiących za ogrodzenie. Mimowolnie wyobraziłam sobie ten absurdalny obraz. Ja, siedząca na białym piedestale, otoczona kuloodporną, przeźroczystą blokadą, chroniącą mnie przed światem zewnętrznym i wpatrujący się we mnie ludzie w groteskowych strojach.

Nie musiałam długo czekać, by spomiędzy moich warg wydobył się bliżej nieokreślony dźwięk, coś pomiędzy stłumionym krzykiem a prychnięciem zdychającego osła. Konrad i Kamil spojrzeli po sobie. Widziałam, jak ten drugi uniósł lekko ramiona z miną mówiącą: czy ona aby na pewno jest normalna?

– Przepraszam – powiedziałam cicho, zakrywając usta dłonią. Czułam, jak z zażenowania moja twarz z bladej stała się czerwona. – Wyobraziłam sobie coś zabawnego i dlatego… – Sama nie wiedziałam, czy warto było się tłumaczyć.

– Jasne, każdemu może się zdarzyć – odparł Konrad, machając niedbale ręką.

– Mi jakoś się nie zdarza – dodał Kamil, a przyjaciel spojrzał na niego jak na przygłupa.

– Co jak co, ale to ty zawsze chodzisz z głową w chmurach i uśmiechasz się w przestrzeń.

– Nie wiedziałem, że bycie zadowolonym to taka zbrodnia.

Patrzyłam na nich, jak się przekomarzali. Nie chciałam im przeszkadzać, a raczej sobie, bo miałam z ich komentarzy niezły ubaw. Wyglądało na to, że tych dwóch doskonale się dogadywało, mimo pozorów, jakie stwarzali w tamtej chwili.

Konrad zdawał się tym bardziej żywiołowym. Jego spojrzenie było pełne pewności, a każdy ruch, jaki wykonywał, energiczny, tak jakby drzemała w nim jakaś pierwotna i nieposkromiona siła. Co się tyczyło Kamila, to wydawał się całkowitym przeciwieństwem Walczaka.

Niebieskie, tak bardzo chłodne w spojrzeniu, oczy zdawały się jedynym elementem w jego twarzy, z której dawało się wyczytać jakiekolwiek emocje. Nawet w tamtej chwili, podczas niezbyt poważnej sprzeczki z Konradem, jego oblicze miało ten sam wyraz. Sporadycznie wyłapywałam ekspresję wyrażaną mimiką; jak na przykład w momencie, gdy zrobiłam z siebie idiotkę. Kamil na pierwszy rzut oka zdawał się dość zamknięty w sobie. Nie wykonywał zbędnych ruchów rękoma podczas konwersacji, zupełnie jakby wszystko było mu obojętne. Gdy na niego patrzyłam, widziałam zmaterializowaną oazę spokoju.

Najwidoczniej gapiłam się zbyt długo, bo nagle jego wzrok skrzyżował się z moim. Poczułam się niezręcznie, a żołądek ścisnął mi się ze stresu. Kamil wpatrywał się w moje oczy bardzo intensywnie, mimo że nie było tego widać po jego twarzy. Zamarłam. Czułam się, jakby spoglądał w moją duszę, a ja nie miałam pojęcia jak się przed tym bronić.

– Dobrze się czujesz? – spytał.

Zamrugałam parę razy, próbując pozbyć się tego dziwnego wrażenia.

– Tak, dlaczego pytasz?

– Zbladłaś. Wyglądałaś, jakbyś miała zemdleć.

– Nie… – pokręciłam głową. – Zwyczajnie blada jestem, ale dzięki za troskę.

Uśmiechnął się.

– Nie sądziłem, że przyjdziesz – powiedział Konrad, zupełnie ignorując moją krótką wymianę zdań z Kamilem. – Gdy rozmawialiśmy, zdawałaś się nastawiona negatywnie do całego świata. Co się zmieniło? – spytał z nieukrywaną ciekawością.

Przyglądał się mi jeszcze parę sekund, a ja zastanawiałam się nad odpowiedzią. W tym czasie wyjął z leżącej na ziemi torby ciemną bluzę i wciągnął ją. Gdy to zrobił, usiadł na boisku, opierając się na rękach tak, że mógł mi się dowoli przypatrywać.

– Chyba dotarła do mnie brutalna prawda – powiedziałam przygnębionym głosem, przypominając sobie starych „przyjaciół”.

– Nie wiedziałem, że do niej wróciłeś – odezwał się Kamil, siadając obok mnie.

Jemu chłód wieczora najwyraźniej nie przeszkadzał. Ciągle był w koszykarskiej koszulce, która odsłaniała szczupłe, lecz z dobrze zarysowanymi mięśniami, ramiona.

– Dobrze wiesz, że w szkole dałem dupy. Wychowawca miał mnie przecież zjeść na koniec zajęć, do tego ta akcja z piłką. – Konrad przeniósł spojrzenie z Kamila na mnie. – Naprawdę mi przykro. Mogło ci się coś stać, a to by była tylko i wyłącznie moja wina.

– Co się stało, to się nie odstanie – powiedziałam, patrząc na niego przyjaźnie.

Miał ściągniętą twarz i był trochę przygaszony, jakby nad czymś intensywnie myślał, czy coś analizował. Niekoniecznie coś dobrego.

Zapanowała cisza. Żadne z nas się nie odzywało. Kamil sączył jakiś napój o przyjemnym, owocowym zapachu, Konrad siedział ze zwieszoną głowa, a ja bawiłam się niesforną nitką wystającą przy zamku bluzy.

– Wiesz, Konrad – odezwałam się w końcu, a chłopak niczym automat zwrócił na mnie uwagę. – Dzięki, że przyszedłeś. Nie znasz mnie, a mimo to zaproponowałeś, bym spędziła z wami czas.

– Nie ma o czym mówić – odparł z uśmiechem.

– Może ty tak sądzisz. Dla mnie był to przełom.

– Słyszałeś, Kamil – zwrócił się do przyjaciela. Ten jakby od niechcenia uniósł brwi. – Jestem bohaterem – powiedział, klepiąc się w pierś, po czym spytał mnie: – Bo jestem, prawda?

Zaśmiałam się. A do mojego śmiechu dołączył Konrad, nawet Kamil prychnął pod nosem rozbawiony. Jednak kręcąc głową, odwrócił twarz i upił ostatni łyk napoju.

Polubiłam ich. Polubiłam ich obu. Konrada za tę żywiołowość, którą potrafił mnie zarazić i Kamila za to, że był tak stonowany i spokojny.

Poranek. Część dnia, która została znienawidzona przez niemal całą ludzką populację ziemską. Część dnia, gdy z głębokiego snu wyrywa cię przeraźliwa melodia budzika, którą, jak jakiś ostatni masochista, każdy sam sobie wybrał.

Opuszczone rolety blokowały dostęp słonecznego światła. Otworzyłam oczy i ziewnęłam przeciągle, zastanawiając się, jak bardzo musiałam się nienawidzić, skoro na budzik wybrałam dźwięk syreny alarmowej. Zaklęłam parę razy, po czym niechętnie odrzuciłam ciepłą kołdrę. Sięgnęłam ręką pod poduszkę i wyłączyłam poranny zawał serca zwany budzikiem. Siedziałam tak na brzegu łóżka, delektując się ciszą poranka, gdy z parteru zaczęła lecieć piosenka zagranicznego wykonawcy puszczona na cały regulator. Melodia się urwała i odezwał się męski głos. Dzień dobry, słuchacze. Mamy dzisiaj słoneczny dzień. Zapowiada się ładna pogoda bez zachmurzeń, wiatru i innych przykrych niespodzianek. Jest siódma rano, także wstawajcie, budźcie się i cieszcie się dniem razem z Shakirą, zapraszam. I tu usłyszałam egzotyczne bębny oraz pierwszą zwrotkę śpiewaną przez osławioną wszem wobec Kolumbijkę.

– I to by było na tyle, jeśli chodzi o ciszę – westchnęłam i wstałam.

Ubrana w niebieską bluzę oraz białe spodnie, z przerzuconą przez ramię szkolną torbą zeszłam na parter. Oparłam się o poręcz i stałam tak, starając się zmusić mózg do współpracy. Prócz muzyki dochodzącej z salonu, usłyszałam jak ktoś się krzątał po kuchni. Pełna przeciwieństwa entuzjazmu udałam się do pomieszczenia znajdującego się naprzeciwko pokoju dziennego. Zajrzałam do środka, zostając nadal w przedpokoju. Wyglądało to tak, jakby tylko moją głowę interesowało to, co działo się w kuchni.

Byłam gotowa zobaczyć perfekcyjną kobietę, ubraną w najlepszą, i zapewne najdroższą, marynarkę i dopasowane, równie drogie, spodnie, trzymającą w jednej ręce filiżankę z kawą, a w drugiej poranną gazetę. Jednak obraz, który ujrzałam, mocno minął się z moimi wyobrażeniami.

Na płycie indukcyjnej stał czajnik z wyraźnie niedawno zagotowaną wodą oraz patelnia ze śladami użytkowania w postaci pozostałości po jajkach. Grafitowy blat został zawalony najróżniejszymi przyborami kuchennymi, w tym gofrownicą, a na drzwiczkach jasno, wręcz jaskrawozielonych, szafek dało się dostrzec tłuste plamy. Srebrna lodówka była niedomknięta, jakby ktoś w pośpiechu coś z niej wyjmował. Ekspres do kawy kusił świeżo zaparzonym naparem, a pośrodku pomieszczenia stał stół. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że znajdował się na nim talerz z kanapkami oraz półmisek z ciepłą jajecznicą, tacka z paroma goframi, miseczka z miodem oraz druga z konfiturą. Do tego dzbanek z gorącą herbatą, w której pływały dwa plasterki cytryny. I pomiędzy tym rozgardiaszem a suto zastawionym stołem stała Anna. Rozczochrana, z niedbale związanymi włosami, w wymiętej turkusowej koszuli nocnej do kolan i różowym szlafroku oraz puchatych kapciach.

– Chyba jeszcze śpię i śni mi się jakiś cholerny koszmar – bąknęłam, patrząc zszokowana na kuchnię.

Anna, stojąca do mnie bokiem, spojrzała na mnie wyraźnie z siebie zadowolona.

– Dzień dobry… – przywitała się, chcąc coś jeszcze powiedzieć, jednak weszłam jej w słowo.

– Tak. Pan irytujący głos z radia już mnie o tym zapewnił – powiedziałam, na co ciotka tylko westchnęła. – Co to ma być? – spytałam.

– Tosty – odparła, stając do mnie przodem z trzymanym w ręku talerzem.

Dopiero teraz to dostrzegłam. Gdy stała odwrócona do mnie bokiem, majstrowała coś przy tosterze, który mieścił się na szafce na prawo od okna.

– Zrobiłam śniadanie – powiedziała, stawiając talerz na stole, po czym podeszła do lodówki i wyjęła z niej masło i postawiła przy tostach.

– Widzę. Mam dzwonić po egzorcystę? – spytałam, doszukując się podstępu. – Jakoś wcześniej nie kwapiłaś się do tego, by zrobić cokolwiek z rana, prócz zaparzenia kawy – mówiąc to, rzuciłam torbę przy wejściu i wkroczyłam do kuchni z zamiarem nalania sobie małej czarnej.

– Wczoraj w pracy rozmawiałam z koleżanką, która ma syna mniej więcej w twoim wieku – zaczęła opowiadać Anna. Widać moje kąśliwe uwagi nie pozbawiły jej entuzjazmu. Zasiadła do stołu i wzięła do rąk kubek oraz dzbanek z herbatą, nalawszy naparu, kontynuowała: – Zaciekawiona spytała, jak sobie z tobą radzę. Powiedziałam, że jest nam trudno, bo taka prawda. Obie mało o sobie wiemy, a musimy ze sobą żyć. – Oparłam się biodrami o blat i upiłam kawy, słuchając jej wywodów. – Do tego jesteś nastolatką, a to dość problematyczny wiek. I wtedy ta koleżanka powiedziała mi, że powinnam się wziąć w garść, że bycie matką to praca na pełen etat.

– Ty nie jesteś moją matką – zauważyłam.

– To samo jej powiedziałam. Jednak jej nie chodziło o to, że mam ci ja zastąpić, a o to, co powinnam robić.

– Tracę wątek – burknęłam znudzona.

– Narzekała, że dzieciaki teraz żywią się śmieciowym żarciem i ona nieważne, czy idzie do pracy, czy nie, wstaje rano i przygotowuje śniadanie dla syna, by w drodze do szkoły lub przed szkolnym obiadem nie wpychał w siebie chipsów i innych tego typu rzeczy – dokończyła i upiła łyk herbaty.

– I o co ta cała farsa? – pytałam, patrząc wymownie na śniadanie, które mogłoby nasycić co najmniej sześć osób. – Rozumiem chęci i intencje, ale nawet w domu sama sobie radziłam. Ojciec pracował i byłam zmuszona o siebie zadbać. Jakbyś nie zauważyła, odkąd tu jestem, nie było mi ciężko zrobić sobie z rana kanapki.

– Wiem, jednak uważam, że to będzie dobra zmiana. Sama nigdy nie jadłam z rana i wypadałoby to zmienić. Plus, sama zobacz, jesteśmy tu obie i rozmawiamy. Nie sądzisz, że jest nam to potrzebne? – spytała, patrząc na mnie smutnym wzrokiem.

Wzruszyłam ramionami.

– Siadaj – powiedziała, wskazując brodą krzesło naprzeciw siebie.

Trzymając kubek w dłoniach, przyjęłam zaproszenie i gdy tylko usiadłam, sięgnęłam po tosta.

– A po co zrobiłaś aż tyle jedzenia?

– Nie wiedziałam, co lubisz.

– Tosty i kawa w zupełności wystarczą – odparłam.

Przekroczywszy próg szkoły, nie zamartwiałam się tym, czy znowu będę niewidzialna dla innych. Poranek, mimo początkowego parszywego humoru, pozytywnie mnie zaskoczył. Nie spodziewałam się po Annie, że zechce wstać dużo wcześniej ode mnie, mimo tego że wróciła późno w nocy do domu, tylko po to, by przygotować nam śniadanie.

Naładowana pozytywna energią, zaczęłam wchodzić po schodach. Nie zniechęciło mnie pierwsze tego dnia szturchnięcie w ramię ani kolejne i następne. Jednak już któreś z kolei pchnięcie czy nadepnięcie nim dotarłam do swojej klasy, zdążyło nadszarpnąć moje dobre samopoczucie.

Stanęłam przed drzwiami i wzięłam parę oddechów, by się uspokoić, gdy usłyszałam pełen zarzutów dziewczęcy głos. Obróciłam się lekko w lewo. Parę metrów ode mnie na parapecie siedziała dziewczyna bezwstydnie wskazująca mnie palcem.

– To właśnie ona – powiedziała do koleżanek, które jak na zawołanie na mnie spojrzały. – No bo kto normalny zmienia szkołę dwa miesiące przed końcem roku. Trzeba być nienormalnym lub mieć nienormalnych i nieodpowiedzialnych rodziców.

Zacisnęłam dłonie w pięści tak, że zbielały mi kłykcie. Poczułam, jak tracę nad sobą kontrolę. Nie namyślając się, ruszyłam w kierunku tej parszywej plotkary. Zauważyła mnie. Wpierw posłała mi kpiący uśmieszek, jednak gdy dostrzegła mój wyraz twarzy, wystraszyła się. Zeskoczyła z parapetu, a ja byłam już przy niej. Uniosłam dłoń i rozłożyłam zaciśnięte palce, gotowa by ją uderzyć, gdy nie wiadomo skąd zmaterializował się przy nas Kamil i chwycił mnie mocno za przegub nadstawionej ręki.

– Drogie panie – powiedział do dziewcząt, skłaniając szarmancko głowę i na tym się skończyło jego bycie gentlemanem.

Szarpnął mnie tak mocno, że omal się nie wywróciłam. Zaczęłam szybko przebierać nogami, starając się dotrzymać mu kroku.

– Kamil, oszalałeś? To boli – jęknęłam, a on, najwyraźniej dochodząc do wniosku, że znajdowałam się wystarczająco daleko od tamtej zołzy, mnie puścił.

– Co w ciebie wstąpiło? – spytałam zdenerwowana, rozcierając bolący nadgarstek.

– A w ciebie? – odparł. – Dziewczyna szuka sensacji, a ty odstawiasz cyrk.

– Ona powiedziała… – Chciałam się bronić, jednak w porę urwałam; po co miałam mu mówić o moim ojcu.

– Wiem. Słyszałem. I co z tego? Ludzie zawsze gadają, a szczególnie wtedy, gdy dzieje się cos nowego, a ty jak na razie jesteś nowością w szkole.

Patrzył na mnie lodowatym spojrzeniem. Nie wiedziałam, o czym mógł myśleć. Jednak w tym, co mówił, było trochę prawdy. A ja, głupia, dałam się wytrącić z równowagi.

– Nie wiem co powiedzieć…

– „Dziękuję” idealnie by pasowało. Gdyby nie ja, zarobiłabyś naganę. A teraz chodź, narwańcu…