ROZDZIAŁ 7.

            Po burzy zawsze wychodzi słońce. Niegdyś sądziłam, że to tylko puste słowa wypowiadane po to, by w jakiś sposób pocieszyć drugiego człowieka, któremu życie zaczęło się walić w rękach.

            Jak to czasem bywa, wiele rzeczy oraz cennych uwag zaczynamy rozumieć, gdy dotyczą one nas samych.

            Identycznie było ze mną. Od chwili wywołania mojego nazwiska przez radiowęzeł, prosząc o wstawienie się w sekretariacie, w którym zastałam funkcjonariusza policji, inforumującego mnie o wypadku ojca, byłam przekonana, że nie ujrzę już nigdy wschodzącego słońca mojej duszy. Nie. Byłam wręcz  pewna, że po kres mojego życia pustka, jaką zostawił po sobie ojciec, będzie palącą raną, nie mogącą się zasklepić.

            Był czas, że pogodziłam się z takim losem. Z tym, że byłam skazana na cierpienie. Przyzwyczaiłam się do tego tak bardzo, a nim się obejrzałam, ból został wszystkim, co miałam.

            I wtedy w otaczającym mnie mroku zaczęły przebijać się promienie światła. W ciszy mnie otaczającej, zaczęłam wyłapywać dźwięki. Dwa głosy dochodziły zza grubego muru. Ten zaczął pękać i kruszeć, a przez szczeliny mogłam ujrzeć zewnętrzy świat. Był on ciepły i kolorowy. Byli tam oni. Ci,  którzy mimo mojej niechęci, wyciągnęli do mnie ręce, a ja oglądając się za siebie, widząc mrok za mną, zapragnęłam iść do światła, Złapałam się ich tak mocno, jakbym bała się, że nie przeżyję kolejnego upadku.

_____

            Konrad spał na sofie z rękoma zaplecionymi za głową. Nawet nie zauważyłam, kiedy odpłynął w objęciach Morfeusza. Zaśmiałam się, widząc wyraz jego twarzy. To zwróciło uwagę Kamila, siedzącego w fotelu obok mnie.

            – Co się stało? – spytał, odwracając wzrok od ekranu.

            – Konrad zasnął – odpowiedziałam, sięgając po kubek z herbatą.

            Kamil uśmiechnął się w półmroku – jedynymi źródłami światła był włączony telewizor oraz mała lampka ścienna, wisząca przy komodzie. Ja, siorbiąc napar, wodziłam wzrokiem to z jednego, to na drugiego.

            – Długo się znacie? – spytałam, zupełnie ignorując lecący film.

            Kozłowski rozsiadł się wygodniej w fotelu.

            – Co masz na myśli, mówiąc „długo”? – spytał, unosząc brwi.

            – No… czas – starałam się sprecyzować, przypominając sobie, jak Konrad zaledwie trzy godziny temu, prosił mnie o to samo.

            – W takim razie, odpowiedź brzmi: tak – odparł, sięgając po butelkę soku. Wypił parę łyków, po czym dodał:

            – Znam go od zawsze. Odkąd sięgam pamięcią. Razem zaliczyliśmy wszystkie przystanki na drodze edukacyjno-wychowawczej.

            – Serio? – zdziwiłam się.

            Sama miałam paru znajomych w poprzednim życiu, których znałam z przedszkola, podstawówki, czy gimnazjum. Tylko, że nie znałam nikogo, kto towarzyszyłby mi we wszystkich tych placówkach.

            – Można powiedzieć, że nasi rodzice są wybredni, gdy w grę wchodzi wykształcenie swojej pociechy – powiedział, z nieukrywaną nutą goryczy w głosie.

            Już ją dzisiaj wyczułam.

            – Czemu, gdy oboje mówcie o swoich rodzinach, wydajecie się tacy… zgorzkniali? – spytałam pchana ciekawością i potrzebą ich zrozumienia.

            – Rodzice Konrada chcą mieć nad nim pełną kontrolę, moi nade mną też. Tylko, że ich priorytety nieco od siebie odbiegają – odpowiedział zagadkowo, przyglądając się mojej twarzy. – A jak to jest z tobą, Klaro? – spytał, starając się naśladować głos policjanta z filmu. – Czemu dostajesz szału, gdy się napomknie o twojej rodzinie?

            Zamilkłam. On również się nie odzywał. Znowu postępował ze mną, jak z płochliwym zwierzęciem. Dawał mi czas na przywyknięcie do niego. Zupełnie, niczym przyrodnik pozostający w pewnej odległości od niedźwiedzicy. Milczący, nieruchomy, skupiony. Pokazujący zwierzęciu, że nie ma się czego obawiać. Czasem mimo wszelakich ostrożności, niedźwiedzica atakuje.

Pytanie: czy ja nadal chciałam taka być? Atakującą bez powodu, tylko dlatego, że czemuś nie ufam? A może zawsze atakowałam, bo byłam, jak samica, która widziała myśliwego, zabijającego jej młode, i widok człowieka przywoływał przykre wspomnienie? Instynkt bierze wtedy górę nad rozsądkiem. Nakazuje przypuścić atak niżeli ucieczkę.

            Czy pytania Kamila tak na mnie działały? Sprawiały, że wracałam do przeszłości – bolesnych obrazów, wyrytych w zakamarkach pamięci.

            – Gdy zabierzesz dziecku zabawkę, płacze lub krzyczy – zaczęłam. – Ja jestem dzieckiem, które krzyczy. Zabrano mi najukochańszą zabawkę w najbrutalniejszy z możliwych sposobów, a tego, kto to uczynił, nie spotkała zasłużona kara. Dostałam nową, ale ja jej nie chcę. Staram się ją polubić każdego dnia, ale zbyt przypomina poprzednią, co tylko wzmaga tęsknotę.

            Na chwilę zapadła cisza, nie licząc telewizora oraz lekkiego pochrapywania Konrada. Kamil odchylił głowę, opierając ją wygodnie na wezgłowiu fotela. Wziął wdech i powoli wypuścił powietrze. Zachowywał się jakby moje słowa uderzyły go w twarz, niszcząc jakiś pogląd mojej osoby w jego głowie.

            – Ktoś ci umarł – odezwał się w końcu.

            Wypowiedział te słowa tak aksamitnym głosem oraz takim tonem, który byłby w stanie poskromić szalejącą burzę.      

Odwróciłam twarz.

            – Straciłam ojca. Po prostu mi go zabrano. – Zabrzmiało to, jakbym się poskarżyła. Równie dobrze mogłam powiedzieć: ona wzięła mojego cukierka!

            – Anna to jego siostra, prawda? – Padło pytanie, a zaraz po nim dodał:

            – Jesteście do siebie tak podobne, że wpierw myślałam, że to twoja matka, ale usłyszawszy metaforę o zabawkach, wystarczyło dodać dwa do dwóch.

            – No to już wiesz, czemu reagowałam tak, a nie inaczej. Twoja kolej – odparłam, starając się spojrzeć mu w oczy.

            Zamyślił się, ale nie na długo.

            – No ok. Mówiłem, że priorytety moich i Konrada rodziców różnią się od siebie, ale chcą nad nami pełnej kontroli. Wiadomo… wykształcenie jest ważne, a oni pragną zapewniać nam jak najlepsze. Nie winię ich za to. Problem zaczyna się wtedy, gdy zaczynają wybierać nam jak mamy żyć, w momencie kiedy sami możemy o tym już o tym decydować.

            – Czego chcą rodzice Konrada? – Usiadłam w pozycji embrionalnej, opierając twarz o oparcie fotela.

            Kamil zajął taką samą pozycję. Byliśmy blisko siebie.

            – Sama go zapytaj przy najbliższej okazji – odparł szczerze.

            Widać on też nie lubił rozmawiać na czyjś temat.

            – A czego chcą twoi?          – spytałam z kamieniem na sercu, przypominając sobie, jak Kamil wyglądał rano.

Teraz wydawał się być w lepszym stanie. Nie był już taki blady, ale wory pod oczami nadal straszyły. Mimo tego mankamentu wydawał się idealny z tymi niebieskimi oczami oraz jasnymi włosami, podświetlonymi łuną bladego światła, płynącego z telewizora, co tworzyło na jego głowie swoistą aureolę. Był jak anioł, któremu narzucono zbyt wiele obowiązków.

            – Chcą bym żył.

            Rozszerzyłam oczy ze zdumienia, zaś na jego twarzy jak zwykle nie było żadnych emocji.

            – Jak to? – wykrztusiłam.

            – Chcą bym oddychał. Oddech jest życiem, ale i tak, z każdym kolejnym jesteśmy coraz bliżej śmierci – odpowiedział, smutno się przy tym uśmiechając. – Wiesz kim jest mój ojciec?

            – Ciotka coś wspominała… – powiedziałam wymijająco, chcąc usłyszeć wszystko z jego ust.

            – Jest kardiochirurgiem. Zawsze go to kręciło. Podobno był już w trakcie robienia specjalizacji, gdy coś się wydarzyło… Sam dokładnie tego nie pamiętam. Ile miałem wtedy lat? Dwa? Może trzy… Jakimś cudem, z niedotlenienia mózgu, zapadłem w śpiączkę. Krótką, bo krótką, ale wstrząsnęło to rodzicami – opowiadał z takim spokojem i opanowaniem, że równie dobrze mógłby recytować wiersz. – Zaczął się szereg badań. Stwierdzono u mnie niewydolność krążeniowo-oddechową. Jednak cały czas, mimo leków, coś mi dolegało. Szybko się męczyłem, mdlałem, miałem problemy ze wzrokiem. W końcu odkryto u mnie poważną wadę serca. Krytyczne zwężenie zastawki pnia płucnego. – Ostanie słowa wypowiedział głośno i wyraźnie, jakby robiły na nim wrażenie. Na mnie zbroiły. Chyba za sprawą słowa: krytyczne. – Miałem wtedy trzy i pół roku, a tatusiowi odbiło.

            – Boże… – wyszeptałam, a on tylko się roześmiał, jakbyśmy rzucali wesołymi anegdotami dotyczącymi życia.

            Teraz wszystko układało się w jednolitą całość. Jego wycofanie. Spokój. Chorobliwy wygląd dzisiejszego ranka.

            – Wracając do tematu. Ojciec uzyskał dyplom i samozwańczo ogłosił się moim lekarzem prowadzącym.

            – Mówisz mi… – Nie wiedziałam, jak ułożyć myśli w sensowną całość.

            – Mówię, że tatuś już raz mnie pokroił, a precyzyjnie założone szwy i równiutka blizna, są niczym jego autograf złożony na moim ciele – mówiąc to, naciągnął kołnierzyk koszulki.

            Moim oczom ukazała się cienka, biała kreska przecinająca jego mostek w pionie.

            Przyglądałam się jej jak zaczarowana. Nie kontrolowałam tego, co robiłam. Po prostu, wyciągnęłam przed siebie rękę i delikatnie opuszkami palców dotknęłam znamienia. Odznaczało się na tle gładkiej skory. Czuć było wyraźnie zgrubienie, ale nie było to niemile odczucie. Gdy dotarło do mnie co robiłam, jak oparzona cofnęłam dłoń, mamrocząc pod nosem przeprosiny.

            On tylko puścił materiale. Blizna zniknęła mi z oczu, ale ja nadal widziałam ją wyraźnie. Jej obraz wyrył mi się w pamięci.

            Anioł z defektem.

            – Nadal nie rozumiem – odezwałam się, myśląc gorączkowo nad wszystkim, co usłyszałam do tej pory. – Masz za złe ojcu, że chce cię ratować? Każdy rodzic pragnie, by jego dziecko żyło, no… chyba, że jest jakimś podłym zwyrolem bez uczuć.

            – Wiem to. Nie znasz mojego ojca. On to traktuje bardziej jak własną porażkę, rozumiesz? Takie ugodzenie w dumę, bo jak to? On ma chorego syna? Niewyobrażalne. – Słychać było jak drżał mu głos. Nie byłam pewna tylko pewna z jakich emocji. – Nawet jeśli się pogodzili z tym faktem, to obrał sobie za cel utrzymania mnie przy życiu za wszelką cenę. Ja nie jestem  głupi, Klaro. Moja rodzina to w większej mierze absolwenci medycyny. Zamiast czytać za dziecka Kubusia Puchatka, czy inne bajki, ja pochłaniałem tomiszcza związane z anatomią, chorobami, farmakologami… Doskonale wiem, co mi jest, i co może się stać, gdy na przykład za bardzo się zmęczę.

            – To po jaką cholerę grasz z Konradem w kosza? I czemu on ci na to pozwala? – Podniosłam głos tak, że śpiący chłopak zamarudził przez sen, po czym zmienił pozycję, wypinając się na nas tyłkiem.

            – Gram z nim, bo on to kocha. Gram, bo choć na chwilę się czuję normalny, a on mi na to pozwala, bo wie, że i bez tego, mogę nie dożyć dwudziestki – odpowiedział z pretensją, a ja po raz pierwszy zobaczyłam malujące się na jego twarzy emocje. Gniew mieszał się z frustracją, ta zaś maskowała smutek. Oczy szkliły się mu od łez, ale tylko przymknął powieki. Gdy je otworzył, po wilgoci nie było śladu. – Stres, adrenalina, euforia, śmiech, podniecenie, wysiłek. To wszystko może mnie zabić. Wystarczy, że serce zabije zbyt szybko. Nie jestem już dzieckiem. Nie dam się ojcu prowadzić za rączkę, tylko dlatego, bo on i matka przez tyle lat nie potrafili się pogodzić z myślą, że kiedyś mnie zabraknie. Nawet jeśli pożyję te cztery lata. Będę prowadził zdrowy tryb życia, bezstresowy oraz brał leki, to koniec końców wyląduję w szpitalu. Ciągle będę słabnąć. Bo prócz serca, nie wytrzymają mi wątroba i nerki. Nie mam zamiaru umrzeć w szpitalnej sali. Wybacz, jeśli cię to urazi, ale osobiście wolę paść z wycieńczenia na boisku. Przynajmniej odszedłbym z uśmiechem.

            – Rozumiem cię…

            – Co? – spytał z niedowierzania.

            – Mówię, że cię rozumiem. Zaczynamy żyć, gdy pojmujemy, że życie się skończy. Smakujemy oddech, gdy zaczyna brakować nam tchu.

            – Cieszymy się bardziej, znając cierpienie.

            – Rozkoszujemy się ciepłem, bo wiemy, czym jest chłód – dodałam na sam koniec, ujmując jego zimną dłoń w swoją.